“Kan er niet een stukje van mijn linkertepel voor worden gebruikt?” Mijn plastisch chirurg geeft aan dat dit zeker tot de mogelijkheden behoort. Dus sta ik even later tevreden weer buiten met een afspraak voor de volgende ingreep. Dit keer op het ‘borstenherstelprogramma’: het eerste deel van de tepelreconstructie.
Mijn verbazing was groot toen, na de preventieve amputatie van mijn nog gezonde borst, bleek dat ze de tepel hadden kunnen sparen. Tegen de verwachtingen in, zeker tegen de mijne. Ik was hierdoor ook enigszins in verwarring gebracht. Want was het niet noodzakelijk dat die ook zou worden weggehaald? Maar al snel maakte mijn verwarring plaats voor opluchting, toen mij werd verteld dat tepelbesparend opereren een techniek was zonder extra risico’s op het ontwikkelen van borstkanker.
De ‘onverwachte erfenis’ van mijn ‘overleden’ boezem piepte een paar dagen later dan ook op triomfantelijke wijze onder mijn verband vandaan. Vanaf dat moment had ik een klein, zeer welkom, extraatje op mijn nieuwe (nep)borst. Helaas door de operatie wel compleet gevoelloos geworden en constant in dezelfde harde vorm. Maar daarentegen zorgde de vertrouwde aanblik ervan er wel voor dat het goed leek op een haast‘natuurlijke’ en complete borst.
Nu ik twee operaties later, weer de beschikking heb over twéé nieuwe exemplaren, is het tijd om de eerder verkregen ‘erfenis’ maar eens eerlijk te gaan verdelen. Want ook mijn andere borst verdient wel een stralend middelpuntje. Een klein ‘cadeautje’ van de linker om de nieuw gebouwde rechter officieel welkom te heten.
“Als je nu even je ogen sluit en met je vingers naar het midden van je borsten gaat.”
Ik moet hardop lachen om deze bijzondere vraag, maar volg de instructies toch gehoorzaam op. Ik doe mijn ogen dicht en mijn vingers vinden hun weg, precies naar de plek waar mijn tepels blijkbaar horen te zitten. Mijn chirurg tekent de plek van mijn vinger af en samen bepalen we de grootte en vergelijken we het hoogteniveau met de andere kant. Ondanks dat ik er geen enkel gevoel meer in heb, wordt mijn huid verdoofd. De naald prikt erin, zonder dat ik er iets van merk. Mijn tepel krijgt ook een portie van de verdovingsvloeistof ingespoten, waarna ik vol verbazing de enorme opzwelling ervan aanschouw.
Er wordt gestart met het uitsnijden van een klein rondje uit de huid van mijn rechterborst. De plek, die straks met een nieuw stukje huid zal worden opgevuld. Nieuwsgierig aanschouw ik hoe er in mijn gevoelloze borst wordt gesneden. Maar wanneer het mes zich even later naar de linkerkant verplaatst, besluit ik mijn blik toch af te wenden. De tweedeling van mijn tepel laat ik maar even aan mij voorbij gaan. Eenmaal getransplanteerd en vastgehecht bekijk ik voorzichtig het voorlopige resultaat. De verkleining van mijn originele tepel wordt ook afgewerkt en zo heb ik er ineens weer twee. Mijn nieuwe ‘oude’ tepel wordt strak ingepakt, zodat de huid zich kan gaan nestelen in zijn nieuwe onderkomen.
Een week later blijkt dat de tepeldeling bijzonder goed is geslaagd. De doorbloeding is op gang gekomen en ook de hechtingen hebben hun taak met verve volbracht. Nog even geduld en ik kan mij gaan opmaken voor de volgende en tevens laatste verfraaiende stap. Een stap die velen reeds voor mij hebben gezet. Een stap die mij altijd veel te pijnlijk en definitief leek. Een stap die voor mij het plaatje zal gaan afmaken. Een stap die mij voor het leven zal gaan tekenen. Maar in dit geval gaat het niet om een betekenisvolle tekst of om een mooie afbeelding. Het gaat om een hele speciale tatoeage, helemaal alleen voor mij ontworpen. Het allerlaatste cadeautje voor mijn nieuwe borst, een bijzonder en vooral uniek exemplaar.
Het bericht Twee voor de prijs van één verscheen eerst op Pink Ribbon Blog.
